Vorige week vroeg ik aan mijn jongste dochter: “Zullen we een palmpaasstok gaan maken?” En ze antwoordde: “Nee, mam, daar ben ik nu te groot voor.” En zo komt er ineens een eind aan een periode van jarenlang palmpaasstokken maken in ons gezin. Het begin van de Goede Week werd in ons huis altijd zichtbaar gemaakt door het versierde geel/witte kruis met broodhaantje, eitjes, krentjes, mandarijn en snoep. En de dankbaarheid, die we zagen bij de mensen aan wie we de palmpaasstok gaven, was een waar geschenk voor onszelf en de kinderen. Gelukkig hebben we de groene palmtakjes nog. Die hangen weer op de geijkte plekken in huis als teken van zegen. We kregen ze in de palmpaasvieringen, waarin de kleine groep communicanten met hun palmpaasstokken in processie door de kerk gingen. Ik kon mijn hart ophalen. Op sprekende wijze werd verbeeld, dat ieder mens een kruis te dragen heeft in zijn of haar leven. En tegelijk, dat het kruis lichter wordt en leiden kan tot nieuw leven, daar waar we het samen dragen in de geest van Jezus. De opmerking “Zullen er over een paar jaar nog kinderen zijn, die de kruisen versieren?” verwoordde echter ook mijn gevoel. Wanneer kijken we terug op deze traditie met een gevoel van nostalgie? Of is het al zover? En wat is het alternatief? Het is heel begrijpelijk, dat als de gaande veranderingen ons nog geen zicht geven op ‘hoe dan wel?’, dat we geneigd zijn ons vast te klampen aan het oude en vertrouwde. Maar Pasen is het feest van nieuw leven en daar moeten we als parochie eerst voor kunnen loslaten. Anders zou het zomaar zo kunnen zijn, dat het kruis te zwaar wordt. En het wordt alleen maar lichter als we het samen dragen in de geest van Jezus. Dus laat de geest maar waaien om te komen tot nieuw leven!
Een Goede Week gewenst en alvast een Zalig Pasen!
Pastor Annemarie Gooiker.
De nieuwe parochie is een verzameling van gemeenschappen rondom de evangelische boodschap van Jezus Christus. Haar zorg is mensen in de 21e eeuw inspiratie en kracht te geven. Zij wordt daarbij gedragen door de kerkelijke traditie van geloven en zij probeert rekening houdend met eigentijdse vragen vorm te geven aan christengelovigheid.
De traditie van geloven dient hierbij als getuigenis van Gods bekommernis om mensen en van de werkzaamheid van zijn Geest in onze tijd. Zij is vooral ook een rijke bron waaruit we putten wanneer we zoeken naar antwoorden en reacties op de verscheidenheid aan geloofs- en zingevingsvragen die mensen bezighouden welke een beroep doen op de nieuwe parochie. Maatschappelijke processen als globalisering en toenemende pluriformiteit gaan hierbij niet aan de nieuwe parochie voorbij, maar vragen om een gedifferentieerd pastoraal aanbod dat als doel heeft verschillende soorten gemeenschappen te vormen rondom de evangelische inspiratie van Jezus Christus.
In deze gemeenschappen werken mannen en vrouwen, maar ook de verschillende leeftijdsgeneraties samen en worden hun talenten gewaardeerd, waardoor ieder zich geborgen en welkom kan voelen. De verschillende gemeenschappen vormen netwerken in de nieuwe parochie die gezamenlijk de plaats zijn waar de overlevering van geloof in de actualiteit wordt geïnterpreteerd.
Dit vindt plaats door op gemeenschappelijke wijze vanuit dit perspectief aspecten van het dagelijkse leven te delen, maar ook door te bidden, te vieren, te leren en te dienen. Verdieping en bezieling zijn hierin niet alleen vindplaatsen van spiritualiteit voor kernparochianen, maar zijn ook bronnen voor diaconale inzet in de (locale) samenleving in de vorm van zorg voor zwakkeren en van deelname aan het (locale) maatschappelijk gesprek rondom solidariteit met zwakken in de samenleving.
In het bidden en vieren zijn de samenkomsten rondom Schrift en Eucharistie een krachtbron voor de diversiteit van gemeenschappen, en worden mensen toegerust om op evenwichtige wijze bronnen van spiritualiteit aan te boren die hen kunnen voeden en inspireren om hun geloof te uiten in woorden en daden. Het leren kennen van de Schrift, maar ook van kunst- en geloofsuitingen uit het recente en verdere verleden kunnen ons leren hoe we in de 21e eeuw expressie kunnen geven aan wat ons bezielt.
De houding ten opzichte van de samenleving zal vooral gekenmerkt zijn door dienstbaarheid aan de diversiteit van vragen die er onder mensen leeft en door zorg in woord en daad voor zwakkeren in de samenleving.
Vanuit de visie wordt voor de nieuwe parochie het Mission-Statement (= Missie) afgeleid als volgt:
“Samen het verhaal van God en mensen ontdekken”
Toelichting:
* Het verhaal van God wordt geschreven in mensentaal en in mensenlevens; we zien mensen als verhaal van God, mensen van alle culturen en tijden.<br />* De grote verhalen van de Schrift en de traditie zijn voor ons richtinggevend.
* Daarvan is het verhaal van Jezus van Nazareth het verhaal van de Levende door alle tijden heen.
* Het verhaal over de gemeenschap van mensen met en rondom Hem inspireert ons om samen Zijn verhaal te blijven vertellen en daardoor die gemeenschap ook zelf te beleven en vorm te geven.
* In de confrontatie met de eindigheid van het menselijk bestaan, willen we vanuit de verhalen de zin en de betekenis van het leven proberen te onthullen.
* De verhalen zetten ons aan tot samen leren, vieren en dienen.
* Het is ons te doen om de ontdekking van de hemel en de aarde.