Beeldmeditatie: Moeder Gods van het teken/Orante Moeder Gods

Een biddende Maria met opgeheven handen,
terwijl het Kind als een medaillon op haar borst verschijnt.
Dit is het teken van de speciale bescherming van Maria.

Met dit icoontje (door mij geschilderd onder de deskundige leiding van zuster Delian van het iconenatelier van de zusters van Liefde te Moergestel) wil ik aan het begin van een nieuw werkjaar mijn goede wensen aan u doorgeven. Vrede en alle goeds!

Pastor Annemarie Gooiker.

Geknakt

Zaterdagmiddag in de stad. Een man loopt op de markt en bedenkt dat hij nog een bloemetje mee wil nemen voor zijn vrouw. Hij koopt een bosje bloemen en wringt zich door de drukke winkelstraat naar de plaats waar zijn auto staat. In de drukke straat loopt iemand tegen hem aan. De bloemen overleven de botsing en zien en nog goed uit gelukkig.
Maar de nieuwe eigenaar van de bloemen ziet niet dat er één bloem is geknakt en op de grond is gevallen. De prachtige bloem ligt in de goot. Hoe lang zal het duren voordat deze wordt vertrapt onder de schoenen van het winkelende publiek? Maar dan ziet iemand anders de bloem liggen. Het gaat hem aan het hart, dat die mooie bloem in de goot ligt. Hij pakt hem op en steekt hem op zijn kraag. Zo wordt de bloem verplaatst van een verloren positie naar een erepositie.
Een mens kan zich soms voelen als een geknakte bloem. Op de grond gevallen. Alle mensen lopen aan je voorbij en zijn je, bewust of onbewust vergeten. Met anderen is het nog erger, ze zijn al in de goot beland. Voelen zich verloren en door de maatschappij miskent. Weer anderen zijn op het hart getrapt en voelen zich vertrapt. Er kunnen dingen gebeuren in je leven, die je kapot maken. Die er voor zorgen, dat je knakt, of dat je in de goot belandt. Dat geld waarschijnlijk voor meer mensen dan zo is in te schatten. Ze zien er aan de buitenkant nog mooi uit, net als die geknakte bloem. Maar ze hebben het contact met hun medemensen verloren. Ze worden niet begrepen of ze kunnen gewoon niet meer. Wie zal zich om hen bekommeren? Maar daar is Jezus. Hij raapt de bloem op, voordat deze wordt vertrapt en steekt hem op zijn kraag. Het gaat Jezus aan zijn hart, dat er mensen in de goot liggen en dreigen vertrapt te worden. Hij raapt niet alleen de mooie bloemen op, maar ook de lelijke. Want de lelijke zijn in zijn ogen ook mooi. Jezus wil iedereen uit de goot halen en een ereplaats geven. Want God heeft ons geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst!!

Diaken Hennie Witsiers.

We vliegen

De wachtrijen op Schiphol zullen weer lang zijn.

We vliegen!

Paus Johannes Paulus I schreef: ‘Beminnen is: er met je hart op uittrekken en naar het voorwerp van je liefde snellen’. En Thomas van Kempen zei: ‘wie liefhebt currit, volat leatatur, wie liefheeft rent vliegt en is blij’.

Wij vliegen! Omdat we houden van de zon. Omdat we verliefd zijn op dat hagelwitte strand. Omdat we verlangen naar de rust.
Dit alles mag dan komen in plaats van de regenbuien in Nederland, het asfalt en de grijze kantoorgebouwen, de hectiek va het leven van alledag, van het alsmaar druk, druk, druk, de stress.

We vliegen!
En het wordt ons gegund!

Paus Johannes Paulus I schreef: God beminnen is er met jouw hart op reis gaan naar God.
En daarvoor hoef je niet op Schiphol in de rij voor de douane te gaan staan, paspoort in de hand.

Maar toch…. De wachtrijen op Schiphol zullen weer lang zijn.

Maar misschien, als je op jouw vakantiebestemming terecht bent gekomen, en je wandelt door het kustdorp waar je hotel staat, dan zie je misschien een kerk staan. Zo één met open deuren. En misschien slenter je dan wel even binnen, een stuk koelte zoekend op een snikhete zomerdag immers, sta er dan niet verstelt van dat je er een oude bekende tegenkomt.
‘God, ben jij ook hier?’

Want liefde is: er met je hart op uittrekken en naar het voorwerp van jouw liefde snellen.
En God…. Hij rent op jouw af. Hij vliegt naar jou toe, omhelst je en is blij. Sterker nog, Hij is zielsgelukkig. Omdat jij in zijn buurt hebt. De mens van wie Hij zielsveel houdt.

Om te komen tot nieuw leven

Vorige week vroeg ik aan mijn jongste dochter: “Zullen we een palmpaasstok gaan maken?” En ze antwoordde: “Nee, mam, daar ben ik nu te groot voor.” En zo komt er ineens een eind aan een periode van jarenlang palmpaasstokken maken in ons gezin. Het begin van de Goede Week werd in ons huis altijd zichtbaar gemaakt door het versierde geel/witte kruis met broodhaantje, eitjes, krentjes, mandarijn en snoep. En de dankbaarheid, die we zagen bij de mensen aan wie we de palmpaasstok gaven, was een waar geschenk voor onszelf en de kinderen. Gelukkig hebben we de groene palmtakjes nog. Die hangen weer op de geijkte plekken in huis als teken van zegen. We kregen ze in de palmpaasvieringen, waarin de kleine groep communicanten met hun palmpaasstokken in processie door de kerk gingen. Ik kon mijn hart ophalen. Op sprekende wijze werd verbeeld, dat ieder mens een kruis te dragen heeft in zijn of haar leven. En tegelijk, dat het kruis lichter wordt en leiden kan tot nieuw leven, daar waar we het samen dragen in de geest van Jezus. De opmerking “Zullen er over een paar jaar nog kinderen zijn, die de kruisen versieren?” verwoordde echter ook mijn gevoel. Wanneer kijken we terug op deze traditie met een gevoel van nostalgie? Of is het al zover? En wat is het alternatief? Het is heel begrijpelijk, dat als de gaande veranderingen ons nog geen zicht geven op ‘hoe dan wel?’, dat we geneigd zijn ons vast te klampen aan het oude en vertrouwde. Maar Pasen is het feest van nieuw leven en daar moeten we als parochie eerst voor kunnen loslaten. Anders zou het zomaar zo kunnen zijn, dat het kruis te zwaar wordt. En het wordt alleen maar lichter als we het samen dragen in de geest van Jezus. Dus laat de geest maar waaien om te komen tot nieuw leven!

Een Goede Week gewenst en alvast een Zalig Pasen!

Pastor Annemarie Gooiker.