Kerstmis: geboren worden als levensproces

Geen mens herinnert zich zijn eigen geboorte. Ouders zullen de geboorte van hun kind of kinderen nooit vergeten. Ouders weven samen met hun kinderen in de jaren na de geboorte hun gemeenschappelijk verhaal, in woorden en zeker ook in gewone dagelijkse daden. Hoewel misschien een alledaags verhaal van lief en leed, spreekt het wonder van het leven de taal van eenvoud en simpelheid. Totdat de beleving van de realiteit in onze wereld ons wakker schudt: onvrede, onbehagen en onrust veraf en dichtbij, gele hesjes in Frankrijk en in meer gematigde vorm ook in ons eigen land. De eenvoud blijkt verre van simpel.

Desondanks laat Kerstmis in eenvoudige taal het verhaal van geboren-worden oplichten en verstaanbaar klinken: vrede op aarde aan alle mensen van goede wil. Kerstavond wordt in de kerken het kerstverhaal gelezen, opgetekend door Lucas met oog voor menselijke details rondom de geboorte van God in de wisselvalligheden van de tijd. Niet alleen vertelt de evangelist over de toegewijde herders, de eervolle wijzen en de ster aan de hemel. Het kerstverhaal laat ook de angst van de jonge ouders Jozef en Maria klinken wanneer zij onder dreiging van de kindermoordenaar Herodes als vluchtelingen via Egypte terug moeten reizen naar hun vaderstad Nazareth.

Kerstmis vestigt onze aandacht op het licht zonder het oog te sluiten voor grauwheid en rauwheid van de realiteit waarin mensen leven. Kerstmis viert de geboorte van de mensheid als levensproces: vol vitaliteit en verwachting en in de wetenschap dat geen mens groot wordt zonder groeipijnen. Geen mens hoeft alleen voor zichzelf te groeien. Geen mens is betekenisloos voor de gemeenschap van mensen van goede wil. Met de geboorte in de kerstnacht bekrachtigt God jaarlijks het verbond tussen de bron van ons bestaan, de eenvoud van het gemeenschappelijk verhaal van mensen van goede wil en de voltooiing van iedere mens en ieder schepsel in het Licht.

De vrede van Christus raakt fundamenten van ons bestaan en neemt onvolmaaktheid op in het glanzende licht. Zo bezien kan vrijwel niemand zich buiten dit geboorteproces wanen. Geen mens herinnert zich zijn eigen geboorte. God zal als toegewijde ouder de geboorte van zijn kinderen nooit vergeten.

Goede Adventsdagen en een zalig kerstmis!

Martin Claes.

En, hoe bevalt het?

Al vanaf mijn eerste week in mei krijg ik deze vraag regelmatig te horen: ‘Hoe bevalt het?’ Eigenlijk hoor je eerst een heel jaar meegedraaid te hebben om hierover te kunnen vertellen. Maar ik snap het wel. Ik zou de vraag zelf ook stellen. Nu ben ik ruim vier maanden pastoraal werker in De Twaalf Apostelen, waarbij ik voornamelijk te zien ben in Hernen-Leur en Bergharen.  
Ik heb op meerdere plekken gewerkt en elke plek heeft zijn charme. Geen enkele parochie is ‘ideaal.’ Kerkenwerk is en blijft een soort van wonderlijk samenspel van door God geïnspireerde mensen, die elkaar regelmatig en onregelmatig in allerlei rollen en taken treffen.

Ja ik voel me thuis. Dit betekent voor mij dat ik geen rem voel om te leven vanuit een Bijbeltekst die me vanaf de studietijd is bijgebleven (1 Petrus 3, 15): ‘wees altijd bereid tot verantwoording aan ieder die rekenschap vraagt van de hoop die in u leeft.’ Over die hoop ga ik graag met mensen in gesprek. Omdat geen mens zonder kan. En omdat we zo’n mooie traditie hebben. Een traditie die ook wel eens een vorm van ‘levenskunst’ wordt genoemd: met het leven om kunnen gaan zodat het goed is voor jou en al diegenen die aan jouw zorg zijn toevertrouwd. Een levenskunst ook waar je steun in kunt ervaren als het leven je op de proef stelt.

Ik heb in vorige functies geleerd om de tot één grote parochie gefuseerde geloofsgemeenschappen niet alleen maar en vanzelfsprekend vanuit die eenheid te bekijken. Het blijven verschillende gemeenschappen die uit dezelfde bron putten. Daar liggen grote kansen om over elkaars grenzen van weleer nieuwe tijden tegemoet te gaan.

Tot ziens!

Pastoraal werker Jack Steeghs.

Sterren

Enkele weken geleden reden wij weer eens richting het zuiden. Het was inmiddels bijna herfst en de dagen begonnen korter te worden. Terwijl de kilometers zich aan elkaar regen, veranderde voor onze ogen het landschap. Toen de ochtendmist langzaam plaats maakte voor de zon, viel het me voor het eerst op. De kleuren… Ze waren anders dan in andere jaren. Het was alsof er een storm over Europa was gegaan, een wervelwind die met de vaardige hand van een schilder de ene bij de andere kleur had gemengd: karmozijn, vermiljoen, oker, goud en geel… Telkens als de zon er met haar stralen langs streek, leken de tinten te veranderen.

De dagen gingen voorbij, maar het kleurenspel bleef me fascineren. Wie had dit bedacht? Welke kunstenaar hield het palet in handen waaruit zulke intense schakeringen door de wereld stroomden? Maar niet alleen de dagen stelden deze vraag. Ook de nachten spraken mij van een geheim dat groter was dan mensen kunnen dromen. Op de laatste avond in de bergen ging onverwacht een hemel open. Ik ging over een weg die ik al zo vaak gegaan was en probeerde in het aardedonker de juiste richting te bewaren. Toen bleef ik staan en keek omhoog. Ademloos… Een mantel van ontelbare sterren spreidde zich over het land en aan de hemel trok de Melkweg een sleep van lichtende lijnen. Ik werd stiller dan stil, tot het in mij begon te zingen van vreugde. Deze sterrenhemel vertelde over het geheim van de kunstenaar en over het geheim van ons leven.

Ik moest denken aan de hemel thuis, waaraan je met moeite nog sterren kunt ontwaren. Daar waar straatlantaarns en neonreclame hun licht hemelwaarts zenden, zien wij nauwelijks nog de werkelijkheid die zich achter hun oranje-roze gloed verbergt.  Ik wist dat die sterren nooit weg waren geweest maar nog even ontelbaar zijn als duizend jaar geleden. En toen was er ineens het vermoeden, dat ook die onzichtbare kunstenaar nog net zo aanwezig was als voorheen. Zou het zo kunnen zijn dat, door het lawaai en de nutteloze afleiding in ons moderne bestaan, de schildershand die ons eens het Christuskind uittekende als verlosser van deze wereld, voor de meeste mensen net zo onzichtbaar is geworden als de sterren in de nacht?

Laten we in deze tijd, waarin de dagen korter worden, opnieuw op zoek gaan naar de grond van ons bestaan. Laten we ons openen voor het Licht en laten we de moeite nemen om uit ons leven alles te verwijderen wat het zicht op de hemel ontneemt. Dan zullen ook wij misschien ontdekken dat er iemand is die altijd op ons wacht. Zelfs als wij het niet willen zien.

Pastor Andreas Inderwisch.

Maria trouw aan haar roeping

Maria is voor velen een voorbeeld. Ze heeft een speciale band met God. Ze is letterlijk met God verbonden door de Zoon Jezus Christus. Haar roeping is niet makkelijk. Moeder van God en mensen te zijn en daarmee hoop en vertrouwen te brengen door Jezus. Ze mocht Jezus dragen in haar schoot en op laten groeien in haar woning. Maria haar rijkdom bestond uit een belofte waar ze enkel op kon vertrouwen. Loslaten is een groot onderdeel geweest van het leven van Maria. Loslaten, zodat God zichtbaar mocht worden. En dat terwijl haar moederhart waarschijnlijk het liefst Jezus voor al het kwaad in de wereld wilde beschermen. Telkens wanneer Maria koos om te vertrouwen ervoer ze de barmhartigheid van God.

Op 15 augustus vieren wij dat Maria ten hemel is opgenomen. Op de site www.igniswebmagazine.nl schreef Peter van Dael SJ:  “Op het feest van Maria Tenhemelopneming vieren de gelovigen hun roeping. Waartoe zij geroepen zijn, wordt hun in beelden en visioenen voorgehouden. En ook de weg daartoe: het is de weg van de kleine dienstmaagd, die niet uit is op macht en rijkdom, maar gelooft in haar roeping, en haar rijkdom zoekt in God, die de geringen verheft en de hongerigen overlaadt met gaven. Zij vieren een visioen, dat werkelijkheid wordt telkens wanneer zij kiezen voor dienstbetoon in plaats van machtsvertoon.”

Vieren van je roeping

Dus, ook wij zijn geroepen om God in volledige liefde te zoeken en te volgen. “Wij vieren als gelovigen op het feest van Maria ten hemelopneming onze eigen roeping”. Hiermee zegt deze Pater Jezuïet iets treffends, maar ook iets ingewikkelds. Hoe kunnen wij als gelovigen nadenken over onze roeping? Zelf leg ik roeping uit als een stil, innerlijk weten dat het deze weg is die je mag gaan. Het Nederlandse woord ‘roeping’ klinkt naar mijns inziens te veel alsof het nadrukkelijk hoorbaar is. Iets wat overschreeuwd. Je zou ook het woord vocatie kunnen gebruiken. Bij mensen met een roeping denken we vaak aan kloosterlingen, priesters, diakens. Dit is enkel een vorm van roeping. Roeping tot het religieuze leven of priesterschap. Er zijn vele vormen van roeping, vul maar in. Ooit zei een Franciscanes tegen mij: “Spiritualiteit is niet voor jezelf, je moet het delen.” Een roeping of vocatie is een levensstijl waar jij diep innerlijk naar toe getrokken wordt. Daar waar in uw/jouw leven God het meest zichtbaar wordt in liefde.

De weg ernaartoe

De weg naar het leven van onze roeping is dus een weg naar ons binnenste. Het is een zoektocht naar waar God huist. Een zoektocht naar een plaats waar rust het wint van onrust. Waar vreugde en liefde zegenvieren. Het is een reis naar de plaats waar we mogen vertrouwen en durven los te laten, om zelf klein te worden zodat God groot wordt. Het is een zoektocht naar de uiting hiervan, doordat we onze eigen verlangens loslaten en bewuster worden van het grotere geheel en ons aandeel hierin. Door de talenten die God ons gegeven heeft hebben wij allemaal een unieke roeping om de zichtbaarheid van Gods liefde kenbaar te maken. Kijkende naar Maria leren we hoe God zichtbaar wordt in ons leven. In ons is de plaats waar God huist en daar is het antwoord op de roepingsvraag te vinden.

Om met de woorden van Augustinus te eindigen: “Ga niet uit je zelf vandaan; richt je naar het binnenste, want in de innerlijke mens huist de waarheid.”

Pastoraal werker Marieke Drent.