Maria trouw aan haar roeping
Maria is voor velen een voorbeeld. Ze heeft een speciale band met God. Ze is letterlijk met God verbonden door de Zoon Jezus Christus. Haar roeping is niet makkelijk. Moeder van God en mensen te zijn en daarmee hoop en vertrouwen te brengen door Jezus. Ze mocht Jezus dragen in haar schoot en op laten groeien in haar woning. Maria haar rijkdom bestond uit een belofte waar ze enkel op kon vertrouwen. Loslaten is een groot onderdeel geweest van het leven van Maria. Loslaten, zodat God zichtbaar mocht worden. En dat terwijl haar moederhart waarschijnlijk het liefst Jezus voor al het kwaad in de wereld wilde beschermen. Telkens wanneer Maria koos om te vertrouwen ervoer ze de barmhartigheid van God.
Op 15 augustus vieren wij dat Maria ten hemel is opgenomen. Op de site www.igniswebmagazine.nl schreef Peter van Dael SJ: “Op het feest van Maria Tenhemelopneming vieren de gelovigen hun roeping. Waartoe zij geroepen zijn, wordt hun in beelden en visioenen voorgehouden. En ook de weg daartoe: het is de weg van de kleine dienstmaagd, die niet uit is op macht en rijkdom, maar gelooft in haar roeping, en haar rijkdom zoekt in God, die de geringen verheft en de hongerigen overlaadt met gaven. Zij vieren een visioen, dat werkelijkheid wordt telkens wanneer zij kiezen voor dienstbetoon in plaats van machtsvertoon.”
Vieren van je roeping
Dus, ook wij zijn geroepen om God in volledige liefde te zoeken en te volgen. “Wij vieren als gelovigen op het feest van Maria ten hemelopneming onze eigen roeping”. Hiermee zegt deze Pater Jezuïet iets treffends, maar ook iets ingewikkelds. Hoe kunnen wij als gelovigen nadenken over onze roeping? Zelf leg ik roeping uit als een stil, innerlijk weten dat het deze weg is die je mag gaan. Het Nederlandse woord ‘roeping’ klinkt naar mijns inziens te veel alsof het nadrukkelijk hoorbaar is. Iets wat overschreeuwd. Je zou ook het woord vocatie kunnen gebruiken. Bij mensen met een roeping denken we vaak aan kloosterlingen, priesters, diakens. Dit is enkel een vorm van roeping. Roeping tot het religieuze leven of priesterschap. Er zijn vele vormen van roeping, vul maar in. Ooit zei een Franciscanes tegen mij: “Spiritualiteit is niet voor jezelf, je moet het delen.” Een roeping of vocatie is een levensstijl waar jij diep innerlijk naar toe getrokken wordt. Daar waar in uw/jouw leven God het meest zichtbaar wordt in liefde.
De weg ernaartoe
De weg naar het leven van onze roeping is dus een weg naar ons binnenste. Het is een zoektocht naar waar God huist. Een zoektocht naar een plaats waar rust het wint van onrust. Waar vreugde en liefde zegenvieren. Het is een reis naar de plaats waar we mogen vertrouwen en durven los te laten, om zelf klein te worden zodat God groot wordt. Het is een zoektocht naar de uiting hiervan, doordat we onze eigen verlangens loslaten en bewuster worden van het grotere geheel en ons aandeel hierin. Door de talenten die God ons gegeven heeft hebben wij allemaal een unieke roeping om de zichtbaarheid van Gods liefde kenbaar te maken. Kijkende naar Maria leren we hoe God zichtbaar wordt in ons leven. In ons is de plaats waar God huist en daar is het antwoord op de roepingsvraag te vinden.
Om met de woorden van Augustinus te eindigen: “Ga niet uit je zelf vandaan; richt je naar het binnenste, want in de innerlijke mens huist de waarheid.”
Pastoraal werker Marieke Drent.
Een paar maanden geleden werd ik getroffen door een sculptuur van de Canadese kunstenaar Timothy Schmalz. Het origineel ontstond in 2013, maar inmiddels zijn er verspreid over de wereld enkele afgietsels geplaatst. We zien de gestalte van een dakloze, slapend op een bank. Het gelaat en de handen zijn onzichtbaar gewikkeld in een deken. Een naamloze mens, zo lijkt het. Totdat je oog valt op de onbedekte voeten. Het zijn de kruiswonden die de identiteit van deze mens prijsgeven. Het beeld is bekend geworden als Homeless Jesus. Bedoeld om mensen aan het denken te zetten, is de bank voor velen het symbool geworden van de evangelische opdracht tot zorg voor de mensen aan de rafelranden van onze samenleving. Anderen gaan geregeld even bij het beeld zitten om te bidden, een hand op de geopende wonden. In onze katholieke traditie horen ze heel erg bij elkaar: werken én bidden. Intussen heb ik mogen zien dat die twee ook in onze parochie onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. In het parochiecentrum heerst iedere dag een grote bedrijvigheid en de parochie wordt gedragen door een groot aantal vrijwilligers. Dat is kostbaar in onze tijd, maar gelukkig voor veel mensen nog altijd heel vanzelfsprekend. Je probeert een steentje bij te dragen om met elkaar én voor elkaar iets zichtbaar te maken van de droom van een wereld waarin er niemand meer verloren loopt. De groene twijg op de foto lijkt ons te zeggen dat die droom geen bedrog hoeft te zijn. Zelfs waar het leven uitzichtloos lijkt en zonder toekomst, kan er zomaar iets nieuws beginnen: een mens die zich naar de ander toekeert en zachte woorden spreekt die bemoedigen of troosten. In de vele vieringen die er in de parochie zijn, keren we ons telkens weer naar Hem die groter is dan mensen zijn, naar de bron van ons leven. Daar horen we de woorden die ons aanzetten tot handelen en daar delen we samen het Levende Brood.