Al vanaf mijn eerste week in mei krijg ik deze vraag regelmatig te horen: ‘Hoe bevalt het?’ Eigenlijk hoor je eerst een heel jaar meegedraaid te hebben om hierover te kunnen vertellen. Maar ik snap het wel. Ik zou de vraag zelf ook stellen. Nu ben ik ruim vier maanden pastoraal werker in De Twaalf Apostelen, waarbij ik voornamelijk te zien ben in Hernen-Leur en Bergharen.
Ik heb op meerdere plekken gewerkt en elke plek heeft zijn charme. Geen enkele parochie is ‘ideaal.’ Kerkenwerk is en blijft een soort van wonderlijk samenspel van door God geïnspireerde mensen, die elkaar regelmatig en onregelmatig in allerlei rollen en taken treffen.
Ja ik voel me thuis. Dit betekent voor mij dat ik geen rem voel om te leven vanuit een Bijbeltekst die me vanaf de studietijd is bijgebleven (1 Petrus 3, 15): ‘wees altijd bereid tot verantwoording aan ieder die rekenschap vraagt van de hoop die in u leeft.’ Over die hoop ga ik graag met mensen in gesprek. Omdat geen mens zonder kan. En omdat we zo’n mooie traditie hebben. Een traditie die ook wel eens een vorm van ‘levenskunst’ wordt genoemd: met het leven om kunnen gaan zodat het goed is voor jou en al diegenen die aan jouw zorg zijn toevertrouwd. Een levenskunst ook waar je steun in kunt ervaren als het leven je op de proef stelt.
Ik heb in vorige functies geleerd om de tot één grote parochie gefuseerde geloofsgemeenschappen niet alleen maar en vanzelfsprekend vanuit die eenheid te bekijken. Het blijven verschillende gemeenschappen die uit dezelfde bron putten. Daar liggen grote kansen om over elkaars grenzen van weleer nieuwe tijden tegemoet te gaan.
Tot ziens!
Pastoraal werker Jack Steeghs.
Buiten schijnt volop de zon. Het is bijna de eerste dag van de zomer en dat is te merken. Overal genieten mensen van het mooie weer en geef ze eens ongelijk. De verleiding is groot om het even rustig aan te doen. Voor veel mensen kan dat ook geen kwaad, want iedereen is tegenwoordig druk en tijd om te ontspannen is er steeds minder. Wie echt wil meetellen moet een uitpuilende agenda hebben en het liefst een volledige baan combineren met zorgtaken, het huishouden en zijn sociale leven. Opeenvolgende bezuinigingen, opgeschroefde targets en de geleidelijke vermenging van werk met privé maken het er niet eenvoudiger op.
Er lijkt een wet te bestaan die ons wordt gedicteerd en die de hedendaagse mens bijna net zo kritiekloos tot zich neemt als een zuigeling de moedermelk: “Welvaart moet door hard werken worden verworven en we moeten tegen de klippen op produceren zodat we de absolute nummer één in de wereld worden én blijven.” Omdat anderen precies hetzelfde doel hebben, moeten we ons steeds meer inspannen, terwijl we tegelijkertijd steeds ontevredener lijken te worden. Het is een proces waarin de mens beetje bij beetje tot een slaaf van zijn eigen ambities wordt. Er is een parabel van Heinrich Böll die mij in dit verband erg bevalt.
Op het strand van een eiland in de Stille Zuidzee ligt in zijn boot een visser. Hij geniet van de zon terwijl er een verbaasde toerist langs komt die vraagt: “Waarom vaar je niet uit? Zijn er geen vissen meer in de zee?”
De visser antwoordt: “Ik was vanochtend vroeg al aan het werk en ik heb voldoende gevangen om vandaag - en als het moet ook morgen nog - van te eten. Ik kan nu rusten en van de zon genieten.”
De toerist is met het antwoord niet tevreden en vervolgt: “Als je nog eens zou uitvaren, dan kon je veel meer vis vangen om op de markt te verkopen.”
“Waarom zou ik dat doen?”
“Heel eenvoudig”, zegt de toerist, “Je zou er veel geld mee kunnen verdienen, een tweede boot kunnen kopen, meer vis kunnen vangen en voor je het weet de eigenaar kunnen zijn van een hele vloot en een visfabriek.”
De visser komt langzaam uit zijn boot overeind en vraagt: “Wat zou ik in hemelsnaam met al die rijkdom moeten beginnen?”
De eenvoudige visser begint de toerist nu wel heel erg op zijn zenuwen te werken.
“Man, je zou al je dromen werkelijkheid kunnen laten worden. Je kunt op reis gaan, een privéjacht kopen en een heerlijke vakantie houden.”
De visser zwijgt een poosje en zegt dan: “Als ik er goed over nadenk, dan leef ik juist hier en nu al in mijn droom. Ik rust uit na mijn werk en lig op een prachtig strand in de zon. Mijn boot is weliswaar heel eenvoudig, maar ik ben er tevreden mee omdat ik hem zelf heb gebouwd en er mijn brood mee verdien. Als ik zo naar jou luister, dan ben ik dankbaar voor mij leven, want ik weet hoe ik gelukkig kan zijn zonder al die inspanningen waarover jij mij zojuist vertelde.”
Nu wist de toerist niets meer te zeggen. Hij draaide zich om en vervolgde hoofdschuddend zijn weg over het strand.
Een oud gezegde leert ons: “Ga tot de mieren gij luiaards, zie hen werken en wordt wijs”. In onze tijd kan het geen kwaad dit zo nu en dan eens om te draaien. Ik wens u van harte een zonnige en luie zomer toe…
Pastor Andreas Inderwisch.